الف - دزفول
اَیُهـَا الـْنّاس علی را کُـشتند اَیـُـهـَاالـنّـاس کــشـتـه گـردیـد عــلــی بــاب یـتـیـمان غرق خون درحال سجده صـبـحـدم شد شیـر یــزدان جـُمـلــه ی فـُـــزْتُ وَ رَبِ الــکـَعبـه را آنـگـه بیـان کرد بر سرش چون اِبْـن مُـلْـجَم تیغ پـُر زَهــرش روان کرد خـون پـاکش داده تطهیر مسجـد و محراب و مَــنــبـر شَق چـو گــردیـد رأس مـولــا فـاتـح قلعـه ی خـیـبـر جبـرئیـل آنــدم بــه عـالـــم بـا نـــوا داد ایـــن نـــدا را در مـقـام سـَجـده کـُشـتـنـد رهـبــــر دیـــن خـــدا را آه از آن ساعت که بردنـد سوی مـنزل شاه دین را اَهل بـیتش چون بـدیدند هم چو مـَه چاک جبین را در سَـرایـش زین مصیبت مَحشر کـُبری به پــا شـد نــالــه ی آل پـِیـُمبـر از زمــیـن تــا بــر سـَمــا شـد از غمش کـُلـثوم و زیـنـَب یـک طـرف گـردیـده نالان شور وغوغا گردیده بـرپـا در حـَرم از حـرف نـُـعـمـان مـُجتبی انــدر کِـنارش بـا دلـی پـُر خــون نشسته با حسینـش دیـده بــر روی پــدرمحــزون نشسته ای خـــدا حـقِ علــی بـا مـُجتبی نــور دو عینـش حق سالـار شـهـیدان مـَظـهـَر ایـمان حـُسینـش بــگــذر از جــرم وگـنـاه (راثی ) و قــاری خـدایــا خــود دوا کـن درد ایـن جمـع ومـُحـبـان را اِلـهــا ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــــــــــــ اگر یادتان بود وباران گرفت دعایی به حال بیابان کنید یاعلی
نام حق اعلا از او مشتق شده نام علی مست جام لایزالی عالم از جام علی حق علی درحق علی ازحق علی برحق علی زین سبب نوراً علا نور است اندام علی
